«به خدای ناشناخته» نوشته «جان اشتاین بک»، رمانیست معنوی و فرازمینی با پایه‌ی رئال. شخصیت داستان «جوزف»، خانواده‌اش را ترک می‌کند تا جای بهتری را برای آن¬ها پیدا کند…
جوزف همراه پدر و برادرانش در مزرعه‌ای زندگی می‌کند، اما به نظر می‌رسد مزرعه چندان بزرگ نیست و در غرب قیمت زمین ارزان است. جوزف می‌خواهد مزرعه را ترک کند و به غرب برود و پدر دعای خیر را بدرقه او می‌کند. جوزف آدم عجیبی است. آدمی که با زمین پیوند دارد و زمین را درک می‌کند با زمین حرف می‌زند و روح آب و زمین را متوجه می‌شود. جوزف در سرزمین جدید پا می‌گیرد و حس می‌کند و وظیفه او حفاظت از روح زمین است.
در بخشی از کتاب به خدای ناشناخته می‌شنویم:
«خوانیتو» خیره شده بود و با انگشت‌هایش کارد بلندی را که از کمرش آویزان بود، لمس می‌کرد. اما «روماس» فقط خندید و به طرف جوزف برگشت و با لحنی تحقیرآمیز گفت: «خوانیتو به خودش می‌گوید که بالاخره یک روز با این کارد یک نفر را خواهم کشت، همین طوری به خودش مغرور است اما خوب می‌داند که جراتش را ندارد و همین امر باعث می‌شود که زیاد به خودش نبالد.» بعد رو به خوانیتو کرد: «برو یک تکه چوب بردار تیز کن و بیا و غذایت را بخور، بعدا می‌توانی درباره کاستیلی بودن صحبت کنی، خاطر جمع باش که هیچ کس ترا نمی‌شناسد.»
جوزف ماهی تابه را زمین گذاشت و با نگاه استفهام آمیزی به روماس نگریسته از او پرسید: «چرا مسخره می‌کنی؟ از این کار چه نفعی می‌بری؟ کاستیلی بودن چه ضرری برای تو دارد؟»