«ترخینه» مجموعه­ای از قصه‌ها و داستان‌­های کهن، با برداشتی آزاد از داستان­های ایرانی است که در قالبی ساده و شیرین بیان شده است.

از دورترین دوران، قصه در حفظ میراث های فکری اقوام تأثیر فراوانی داشته است. در فرهنگ ما    افسانه­های پهلوانی اوستا، شاهد زنده­ای بر این ادعاست. به همین قیاس در هر دوره­ای، بزرگان قوم نیز برای این­که افکار بلند خود را به فهم عامه نزدیک سازند، از این قالب کمک می­گرفتند.

درمیان انواع گوناگون ادبیات، «قصه» کهن­تر از همه آن­هاست و دوام و بقایی مرموز و حیرت­انگیز دارد.
قصه و افسانه از نخستین زاده­های طبع و ذوق بشر و قدیمی­ترین سند زندگی، تفکر و دگرگونی­های حیات آدمیزاد است که آغاز پیداییِ آن تاریخی معین و قطعی ندارد؛ تنها می­توان حدس زد که عمر آن با عمر آدمی روی این کره خاکی برابر است و آدمیزاد از روزگاری که خود را شناخته، قصه ساخته، قصه گفته و قصه شنیده است و با آن­که آن را ثبت و ضبط نکرده، خود از فراز و نشیب قرون و اعصار گذشته و سینه به سینه و دهان به دهان نقل شده تا به امروز رسیده است.

آدمی قصه را دوست دارد. با قصه زیسته و می­زید و خواهد زیست. قصه مانند خواب دیدن است، با زندگی پیوستگی و شباهت دارد، اما خود زندگی نیست؛ تلخی ها و ناملایمات آن را هم ندارد. قصه را جاذبه­ای است که در همه دوره­های عمر، از کودکی تا پیری، آدمی را به سوی خود می­کشد؛ چه هنگامی که کودک از مادر خود قصه می­شنود و به جهان رویاها می­رود، چه زمانی که «شهرزاد» شیرین سخن لب به داستان می­گشاید و ستمگری مصمم به آزار، رام و منصرف می­شود. پس می­توان گفت جاذبه جادویی قصه، عامل مؤثری است.