همه تو ایوان جمع شدیم. دلم مثل سیر و سرکه می‌­جوشید. آب دهانم خشک شده بود. ساختمان غرق سکوت بود. شب خیلی سردی بود. از دهان‌­ها بخار بیرون می­‌زد. یک­هو نجف‌­پور عطسه بلندی کرد. همه از جا پریدند. ناگهان در اتاق به شدت باز شد و یک نفر نعره کشان پرید تو اتاق. هم زمان صدای مهیب آژیر خطر از کل ساختمان بلند شد. من و علی و تقی و محمد طبق نقشه به سوی در هجوم بردیم. مهتابی اتاق روشن شد. یک رگبار گلوله به مهتابی خورد. مهتابی منفجر شد. تقی فریاد زد:

-این که میرشجاعی نیست، بگیر که آمد!

و صدای برخورد مشتش به صورت آن شخص بلند شد. صدای شلیک و بگیر و ببند از همه جا بلند شد. محمّد فریاد زد:

-نگذارید فرار بکند!

دویدم بیرون. چه واویلایی شده بود! از اتاق­‌ها آدم بود که هراسان و پابرهنه بیرون می­‌دویدند. چند نفر ریخته بودند سر دو نفر و داشتند کتک­شان می­‌زدند. گیج شده بودم که چه خبر شده است. از پله­‌ها پایین دویدم. یک نفر جلوتر از من می­دوید. پام گیر کرد و پرت شدم و افتادم روی او. سرش محکم خورد به دیوار. برگشت و با قنداق سلاحش کوبید تو سرم. همه جا سیاه شد و من بی­هوش شدم‌.