«جری»، جوان آمریکایی که دست برقضا سر از یک روستای مرزی ایتالیایی در آورده برای نزدیک شدن به «کنستانس» یک دخترپر شر و شور آمریکایی که با پدرش در یکی از ویلاهای این دهکده برای تعطیلات ساکن است وارد یک بازی می شود و خود را به شکل یک خرکچی در می آورد.

در قسمتی از این داستان می­شنویم:

حیاط هتل «دولاک» با نیم دوجین میز و صندلی، یک طوطی سبز و قرمز که به میله­ای زنجیر شده و یک تاکستان سایه­دار کوچک با انبوه درختان مو برای نوشیدن قهوه صبحگاهی جای دلپذیری است، ولی بعد از ظهرها اصلا به درد نمی­خورد. چون خیلی آفتاب می­گیرد.

حدود ساعت چهار بعد از ظهر یک روز گرم تابستانی در ماه ژوئیه «گوستاوو» با همان دستمال جدایی­ناپذیر که از آرنجش آویزون بود و با راه رفتنش در هوا بال­بال می­زد، از دالان تاریک و خنک ساختمان سرکی به بیرون کشید و به چشم­انداز سوزان میزها و صندلی­ها نگاه زودگذری انداخت. معمولا امکان نداشت که «گوستاوو» خواب بعدظهر خود را صرفا برای تحویل یک نامه به صاحبش حرام کند، ولی این نامه به­خصوص برای آن جوان آمریکایی فرستاده شده بود و همه سرپیشخدمت­ها خوب می­دانند که جوانان آمریکایی دیوانه­وار بی­طاقتند.