من که سرمایی حس نمی‌کردم. به تنها چیزی که فکر می‌کردم رسیدن به قفس پیش از ناپدید شدنش میان امواج بود. دیوانه‌وار پیش می‌رفتیم و امواج سیاه دریا، پیوسته آب شور را به حلق و صورت­مان می‌پاشیدند و می‌کوبیدند. نمی‌شد گفت تا رسیدن به آن چشمک‌زن چقدر فاصله داشتیم، قفس تنها تک‌چراغی در دل تاریک و پرآشوب اقیانوس بود. چراغ مدام بالا و پایین می‌رفت و خاموش و روشن می‌شد؛ دوبار به کلی گمش کردیم و ناچار ایستادیم و با درماندگی دنبالش گشتیم تا دوباره پیدایش شد.