«فریدالدین ابوحامد محمد عطار نیشابوری»، مشهور به «شیخ عطّار نیشابوری»، یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیات فارسی در پایان سده ششم و آغاز سدهٔ هفتم است. او داروسازی و داروشناسی را از پدرش آموخت.

عطار فارغ از هر عرفان یا سلسله خاصی به کار عطاری و درمان بیماران می‌پرداخت. او در عطاری خود مشغول به درمان بیماران و نیازمندان شد و همین عامل بی‌نیازی و بی‌رغبتی او به مدح‌گویی برای پادشاهان گردید.

او یکی از شاعران بزرگ متصوفه و از مردان نام‌آور تاریخ ادبیات ایران است. سخن او ساده و گیراست.  نقش مادر عطار در نوع زیستن و انتخاب مسیر زندگیش بسیار پررنگ بود و در شکل‌گیری شخصیت او و ایجاد روحیه جوانمردی بسیار موثر بود.