«کاووس» زنی خوبرو داشت که نژادش به «فریدون» مـی­‌رسـید. او از ایـن زن، صاحب پسری شد که در زیبایی مانند نداشـت. کـاووس نـام ایـن پسر را «سیاوش» گذاشت و او را به «رستم» سپرد تا به او آیین پهلوانی بیاموزد.

اما پس از بازگشت «سیاوش» به دربار «کاووس» همه از دلیری و فرهمندی سیاوش به شگفت می­‌آیند. «سودابه»، همسر کاووس که دختر شاه «هاماوران» است، دل به سیاوش جوان می­‌بازد؛ اما سیاوش که پای در راه یزدان دارد، تن به چنان عشق گناه آلودی نمی­‌دهد و سودابه را از خود می­‌راند. سودابه از بیم رسوایی او را به گناه متهم می­‌کند و کاووس که پادشاهی بی­خرد است، برای آزمون بی­گناهی فرزند، آتشی بزرگ می­‌افروزد و سیاوش را به درون آن می­‌فرستد.