«خدیجه آزادپور» ووشوکار ایرانی است که مدال طلای قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی را کسب کرده‌است. وی در قهرمانی جهان ۲۰۰۹ تورنتو، اولین زن ایرانی بود که قهرمان جهان شد و در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگ‌جو اولین زن ایرانی بود که نشان طلا گرفت.

«خدیجه آزادپور» ووشوکار تیم ملی که پیش از اعزام به رقابت‌های آسیایی افتخاراتی همچون قهرمانی و نایب‌قهرمانی در رقابت‌های جهانی را در کارنامه‌اش ثبت کرده بود، در «گوانگ‌‌جو» دست به کار بزرگی زد.
او با کسب نشان طلای وزن منهای شصت کیلوگرم، به نخستین بانوی ایرانی در تاریخ رقابت‌های آسیایی تبدیل شد که از این رقابت‌ها نشان طلا گرفته‌است.

پیش از او «پروانه تهرانی»، عضو تیم ملی تکواندوی بانوان، در رقابت‌های آسیایی ۲۰۰۲ بوسان با کسب نشان برنز نخستین نشان تاریخ ورزش بانوان ایران از رقابت‌های آسیایی را به دست آورده بود.
او پس از این رقابت‌ها در کانون توجه رسانه‌ها قرار گرفت، اما یک مصدومیت از ناحیه‌ پا و به‌دنبال آن یک عمل جراحی سنگین روی پایش، غیبت طولانی‌مدت وی را در رقابت‌های مختلف رقم زد.

در بخشی از سرگذشت می‌­شنویم:

شاید ما آدما، خودمون خواستیم دنیا بیاییم، خواستیم بیاییم، باشیم تا زندگی‌مون رو تو حافظه‌ی هستی ثبت کنیم.

‌های شاید اومدیم افسانه بسازیم، افسانه‌هایی که با وجود هرکدوم از ما شکل می‌گیره، معنادار می‌شه و حقیقت پیدا می‌کنه. هر آدمی هم رنگ و بو و حال‌وهوای خاص خودش رو داره، درست مثل رنگ‌‎ مدادرنگی. از من می‌پرسید، می‌گم هر آدمی قابلیتِ قهرمان شدن داره. قهرمانی واقعی؛ درست مثل فیلم‌ها.
قهرمانِ لبخند به زندگی، قهرمانِ امید، قهرمانِ زندگیِ خودت بودن، درواقع قهرمانی برای تمام فصول.
منم باید می‌اومدم تا قهرمان زندگی خودم باشم! قهرمان خلق افسانه‌ شخصی‌ خودم.