بشنو از نی چون حکایت می‌کند…
مثنوی معنوی، بزرگ‌ترین اثر عرفانی ایران و یکی از بزرگ‌ترین آثار هنر و اندیشه بشری، اثر «جلال‌الدین محمد بلخی»، مشهور به «مولانا» است. مولانا این اثر را بین سال‌های ۶۵۷ تا ۶۷۲ قمری سروده و کتابت کرده است. گفته شده که آغاز سرایش این اثر به درخواست «حسام‌الدین چلپی» بود؛ چلپی از عرفا و اربابان طریقت آن زمان بود و نزد مولانا مقامی والا و عزیز داشت. ذکر او نیز بارها در مثنوی آمده است.
مثنوی معنوی به شش دفتر تقسیم شده است و مولانا مطالب خود را گاه در قالب حکایات و گاه به صورت تأملات عرضه داشته است و از حیث کثرت و تنوع مضامین کمتر کتابی را می‌توان با مثنوی مقایسه کرد.
اکثر قصه‌های مثنوی برگرفته از منابع پیشین است که مولانا آن‌ها را به شیوه خود به نظم درآورده است.
قصه‌ها و تمثیلات مثنوی گاه در یکی دو بیت به اتمام می‌رسند و گاه بسیار طولانی می‌شوند و گاه در دل یک حکایت، قصه‌ای دیگر نمودار می‌شود.
نسخه‌برداری از مثنوی از همان زمان حیات مولانا آغاز شد و بعد از وفات او همچنان ادامه یافت. در دوران معاصر، در ترکیه و ایران و هند نسخه‌های متعددی از آن تحریر شده است.