در این کتاب وودی آلن با دغدغه‌های طنز فیلسوفانه، پرسش­های زیادی مطرح می­کند. او با پرسونای کوچک اندامش با عینک گرد ته استکانی مشکی و صدای نازک و لبخندهای ریزش در فیلم‌های دوست داشتنی و به یادماندنی‌اش جزء نوستالژی‌های همیشه‌ سینماست.

وودی آلن نگاه تیزبینانه و ژرفی درباره زندگی، انسان و روابط انسانی دارد. در داستان­هایش نیز جدیتی دارد که نشان می­دهد طنز ابزاری برای فرار او از واقعیت­های تلخ زندگی است. مثلاً در فیلم «آنی هال» می­گوید:

«یک لطیفه قدیمی است که می‌گوید، بنده خدایی می‌رود پیش روانکاو می‌گوید: برادرم دیوانه است، فکر می‌کند مرغ است. روانکاو به او می‌گوید: خوب چرا پیش من نمی‌آوریش. جواب می‌گیرد: چون تخم‌مرغ‌هایش را نیاز داریم.» خوب فکر کنم این خیلی شبیه نظر من درباره روابط انسانی است. این روابط کاملا غیر منطقی و احمقانه‌اند ولی فکر می‌کنم که ما آن­ها را ادامه می‌دهیم چون به تخم‌مرغ‌ها احتیاج داریم.