روز بیست و پنچم مارس در شهر پتربورگ اتفاق فوق‏­العاده غریبی به وقوع پیوست. در این روز «ایوان یاکوولویچ» سلمانی وقتی داشت نان را با چاقو برای صبحانه تکه می‏کرد وسط آن چیز کلفتی پیدا کرد. از وحشت یکه خورد. چشم‏هایش را مالید و دوباره لمسش کرد. بله دماغ بود، بی‏هیچ شکی. مهم‏تر این­که، دماغ به نظرش آشنا می‏آمد. صورتش از ترس و وحشت پر شد. اما ترس او قابل قیاس با خشم و غیظ زنش نبود.
زنش با غیظ فریاد زد: «کجا این دماغ را بریده‏ای؟ رذل! پست! خودم به پلیس گزارش می‏دهم. دائم الخمر! خوب فکر کن، از سه تا از مشتری‏هایت شنیده‏­ام که موقع تراشیدن صورت­شان، آنقدر دماغشان را می‏کشی که تعجب ‏آور است چطور دماغ­شان کنده نمی‏شود.»

اما ایوان بیشتر احساس می‏کرد مرده است تا زنده. می‏دانست که دماغ به کسی جز «کاوالیف»، افسر ارزیاب، تعلق ندارد. کسی که چهارشنبه‏­ها و یکشنبه­‏ها صورتش را می‏تراشید…