ستاره شناسان سیستانی به «زال» خبر دادند که در آینده فرزند نورسیده‌اش «شَغاد» باعث نابودی و تباهی دودمانش خواهد شد؛ از این رو زال، شغاد را نزد شاه کابلستان فرستاد تا هر چه بیشتر از او دور باشد.

«ستم و شَغاد» داستانی پهلوانی-تراژیک دارای ۲۱۲ بیت در شاهنامه است. «زال» را کنیزی زیبا و نوازنده بود. از او پسری زیبا زاده شد که پدر او را «شَغاد» نام نهاد. اختربینان طالع او را شوم پیش‌گویی کردند و زال را گفتند که چون به مردی رسد، نواده سام به دست او تباه خواهد شد. زال از بازی سرنوشت به خدا پناه برد و او را نزد شاه کابل فرستاد. شاه کابل دختر خود را به شغاد داد و امید داشت که رستم به احترام این پیوند دیگر از او خراج نستاند. اما کسان رستم به هنگام باج، خراج معمول را از او گرفتند. شغاد این عمل را بی‌شرمی خواند و با شاه کابل در برانداختن برادر، هم داستان شد. شاه کابل دسیسه‌ای چید و در جشنی شغاد را سخنانی سرد گفت. شغاد به‌خواری به زابلستان رفت و از شاه کابل نالید. رستم به کین‌خواهی برادر، آهنگ کابل کرد؛ اما شاه کابل به‌ نیرنگ از در پوزش درآمد و به پیشواز رستم رفت و او را به جشن و سور خواند و به شکارگاهی کشانید…