تاریخ پرفرازونشیب ملت بزرگ ایران، همواره با غیرتمندی قهرمانان این مرزوبوم آمیخته است. مادران این سرزمین، سال‌ها دلاورمردی قهرمانان پیشین را با افتخار برای فرزندان خود نقل می‌کردند و آرزوی‌‌‌‌‌‌‌‌شان این بود که روزی فرزندانی چنین بزرگ پرورش دهند.
این کتاب، روایتی مادرانه است؛ روایت زندگی و بالندگی فرزندانی در دامان خانواده‌ای مذهبی که در راه وطن به شهادت رسیدند.
«پرستو علی عسگرنجاد» در بخشی از کتاب چنین می‌نویسد: «این کتاب روایتی است از کنج دل یک مادر شهید؛ از اعماق دلی که خوش است به دو قاب عکس، به دو مزار دوردست؛ به خاطره‌‌هایی که آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها را از صندوقچه یادگاری‌های قلبش بیرون کشید و در دست‌هایم گذاشت تا کلمه شوند.
روایت بسیار بود و راوی، بسیارتر. هرکس به قدر کوزه‌ای چشیده بود از این دریا و از زاویه‌ی چشم‌های خودش «احمد و محمود مستعان» را روایت کرد؛ دشوار و ناتوان، به قاعده‌ ریختن بحر در کوزه‌ای. اما ناب‌ترین و عزیزترین روایت از آن کسی بود که احمد و محمود عزیزترین بودند برایش، انگار که دو تکه از دلش دو نیمه از یک سیب.»