زاغی بر روی درختی لانه درست کرده بود. زاغ  گاهی در صحرا گردش می‌­کرد و گوشت باقی‌مانده کار حیوانات دیگر را پای درختش می­‌آورد و می‌­خورد.

زاغ از این که آن دور و برها جانور دیگری رفت و آمد نمی‌­کند بسیار خوشحال بود. روزی راسویی بزرگ و تنومند از راه رسید. بوی استخوان­‌ها او را به سوی درخت کشاند. زاغ ناگهان چشمش به راسو افتاد و ترسید.

پس احساس خطر کرد. با خود گفت بهتر است از اینجا بروم اما بعدا نظرش عوض شد. زاغ پیش راسو رفت و شروع به حرف زدن کرد.

راسو هم از زاغ خوشش آمد…

• سعدالدین وراوینی / ساده نویسی: مهدی آذر یزدی