«سیده نصرت‌بیگم امین» معروف به «بانو امین» از عالمان و عارفان شیعه اهل ایران و اولین زنی است که به مقام اجتهاد رسید.
بانو امین در سال ۱۳۱۲ قمری، مطابق سی خرداد ۱۲۷۴ شمسی، در اواخر سلطنت «ناصرالدین شاه» در اصفهان متولد شد و در تاریخ بیست و سه خرداد ۱۳۶۲شمسی، برابر با شب اول رمضان ۱۴۰۳ قمری، در همان شهر درگذشت و در تخت فولاد به خاک سپرده شد.
پدر سیده نصرت امین، «سید محمدعلی حسینی اصفهانی»، ملقب به «امین‌التجار»، از بازرگانان سرشناس و متدین اصفهان و نوه‌ «علامه سید معصوم حسینی خاتون‌آبادی» و مادرش «زهرا»، دختر «حاج سید مهدی»، ملقب به «جناب»، از خاندان جنابی‌های اصفهان است.
نصرت امین در سیزده سالگی با پسر عمویش، «حاج میرزا آقا»، معروف به «معین‌التجار»، از بازرگانان نامدار و متدین اصفهان، ازدواج کرد. ثمره‌ این ازدواج هشت فرزند بود که هفت تن از آنان در دوران حیات بانو و در دوران کودکی به علت بیماری‌های ناشناخته یا شیوع بیماری‌های واگیردار درگذشتند.
بانو امین سوادآموزی را از پنج سالگی در مکتب‌خانه آغاز کرد و از یازده سالگی به آموختن زبان عربی مشغول شد. او در بیست سالگی به تحصیل علوم دینی و صرف و نحو همت گماشت و از محضر استادان مجتهد بهره گرفت…