این اثر نگاهی است به زندگی و آثار «ابوالقاسم عبداللَّه فرد» متخلص به «حالت» شاعر، مترجم و طنزپرداز ایرانی.

«ابوالقاسم حالت» شاعر، مترجم و پژوهشگر توانای معاصر، در سال ۱۲۹۸ هجری خورشیدی در تهران به دنیا آمد. وی پس از تحصیلات مقدماتی و متوسطه به استخدام شرکت نفت ایران درآمد و تا زمان بازنشستگی در خدمت این سازمان بود.

ابوالقاسم حالت در جوانی زبان‌های عربی و انگلیسی و فرانسه را آموخت و از سال ۱۳۱۴ به شعر و شاعری روی آورد و به سرایش شعر در قالب کهن و تذکره‌نویسی همت گماشت.
دیوان حالت که دربردارنده‌ قطعات ادبی، مثنوی‌ها، قصاید، غزلیات و رباعیات است، نمایان‌گر عمق دانش ادبی این شاعر است.

او از سال ۱۳۱۷ همکاری خود را با مجله معروف فکاهی «توفیق» آغاز کرد و بحر طویل‌های خود را با امضای «هدهد میرزا» و اشعارش را با نام‌های مستعار «خروس لاری، شوخ، فاضل مآب و ابوالعینک» به چاپ می‌رساند. حالت در آن سال‌ها با نشریه­های «امید، تهران مصور و پیام ایرانی» نیز همکاری داشت و «ملک‌الشعرا بهار» او را به کنگره‌ نویسندگان ایران دعوت کرد.

حالت در زمینه‌ موسیقی اصیل ایرانی نیز فعالیت داشت و سراینده نخستین سرود جمهوری اسلامی بود. وی پس از انقلاب، باوجود کهولت سن، زمانی نسبتا طولانی با «مجله گل آقا» همکاری می‌کرد.

از استاد ابوالقاسم حالت آثار ادبی و فرهنگی فراوانی در زمینه‌های طنز، شعر و ادبیات و ترجمه باقی مانده است.