«مهناز کیان پور» که خود از آسیب دیدگان جنگ است، در حال نگارش فیلم­نامه­ای با موضوع مهاجرت مردم جنگ زده به شهرهای دیگر است. او در این فیلم­نامه ساختمان باغی بزرگ را در تهران توصیف   می­کند که عده­ای در آن زندگی می‌کنند.

«سرپناه» روایت گروهی از خانواده­های جنگ­زده است؛ «عبدالقادر» و خانواده­اش، زنی به نام «شهلا» و دو کودکش، پدربزرگ به همراه خانواده­اش، «محبوبه و قاسم» و پسرشان، «سهیلا»، دکتر و        خانواده­اش،«رویا و سیما»، مهاجرانی هستند که در ساختمان باغی متعلق به یکی از تیمسارهایِ فراریِ رژیم شاهنشاهی، ساکن شده­اند.

هر کدام از اهالی با آداب و سنت­های هم بیگانه­اند و به اجبار با هم در مکانی قرار گرفته­اند؛ درنتیجه ماجراهایی پیچیده برای­شان به وجود می­آید، اما درنهایت با رفع مشکلات، روزهای خاطره انگیزی را کنار هم می­گذرانند.

در این میان «مهناز کیان پور» در بسیاری از موارد با کارگردان به مشکل برمی‌خورد؛ چراکه کارگردان اصرار دارد که او جاهایی از نمایش را تغییر دهد. سروصدای بچه­ها، ماجراهای جذابی که برای اهالی اتفاق می­افتد، پیدا شدن عجیب و غریب «جهانگیر»، باغبان خانه، همه و همه، داستان را پیش می­برد…