«سفرنامه‌ برادران امیدوار» را «عیسی امیدوار و عبدالله امیدوار»، برادران جهان‌‌گرد و پژوهشگر ایرانی، نوشته‌اند. این دو برادر نخستین ایرانیانی هستند که به‌شکل تخصصی و حرفه‌ای، در سال ۱۳۳۳ خورشیدی، عزم کردند تا جهان را بکاوند.
سفرنامه‌‌های فاخری در ادبیات فارسی موجود است که اشخاصی خاطرات سفرهای چندین ساله‌ خود را به‌صورت مکتوب درآورده‌اند. اما سفر کردن برای نگارش سفرنامه، امری‌ است حرفه‌ای و نیازمند پژوهش؛ که در ایران برای نخستین‌بار در دهه سی هجری شمسی اتفاق افتاد.
بین سال‌های ۱۳۳۳ تا ۱۳۴۳ کمتر کسی پیدا می‌شد که نام برادران امیدوار را نشنیده باشد. عبدالله و عیسی امیدوار، دو برادر پژوهش‌گر و مستندساز ایرانی بودند که در پاییز سال ۱۳۳۳ نخستین سفر حرفه‌ای خود را با شعار «همه متفاوت، همه خویشاوند» آغاز کردند.
اولین مرکب سفر برادران امیدوار، موتورسیکلتی بود که با آن به طرف افغانستان رفتند و این وسیله به آن‌ها اجازه می‌داد تا در مناطق صعب‌العبور به‌راحتی سفر کنند. با ادامه‌ سفر از افغانستان و هندوستان به‌طرف جنوب‌شرق آسیا و اقیانوسیه و عبور از اقیانوس آرام و سیاحت در آمریکای شمالی و جنوبی و سپس سفر به اروپا، مرحله‌ نخست سفر آن‌ها به مدت هفت سال طول کشید و در این مدت توانستند با فیلم‌برداری و نوشتن مقاله و فروش مقاله‌ها، هزینه‌های لازم برای بخش دوم سفرهای خود (به آفریقا) را فراهم کنند. در مرحله‌ دوم سفر، وسیله‌ نقلیه‌ دو برادر «ون» بود و از مرز ایران و کویت وارد این کشور و سپس عربستان سعودی شدند و از آن‌جا به آفریقا رفتند.
این سفر جنبه‌ تحقیقاتی داشت و به زندگی انسان و نحوه‌ پیدایش انسان در بخش‌های مختلف کره‌ خاکی توجه ویژه‌ای داشت. این دو برادر به نقاط مختلف دنیا سفر کردند و از مشاهدات خود فیلم‌‌‌‌‌‌‌‌برداری کردند. فیلم‌های آن‌ها در زمان خود از شبکه‌های تلویزیونی جهانی نیز پخش می‌شد.
سفرنامه‌ی برادران امیدوار رخ‌دادهای سفر این دو برادر را همراه با نتیجه‌ پژوهش‌های انسان‌شناسی آنان ارائه می‌کند.