«سلمان فارسی» صحابی مشهور پیامبراکرم(ص) و از یاران امام علی(ع) بود. اخلاق، خرد و بزرگمردی وی تا بدانجا بود که حضرت محمد(ص) در وصف او فرمود: «سلمان از ما اهل‌‌بیت است». شهرت او به‌خاطر پیشنهاد حفر خندق به دور «مدینه» در «غزوه خندق» بود.

حدود ۲۱۶ یا ۳۱۶ سال قبل از هجرت، در روستای «جی‏» (از روستاهای اصفهان) پسری به دنیا آمد که نامش را «روزبه‏» گذاشتند و بعدها پیامبر اسلام (ص) او را «سلمان‏» نامید. پدر سلمان «بدخشان کاهن‏» (روحانی زرتشتی) بود و کار همیشگی‏‌اش هیزم نهادن بر شعله آتش.

سلمان، بعد از آن­که دریافت قرار است او را شش ماه با اعمال شاقه زندانی سازند و پس از آن، اگر به آیین نیاکانش ایمان نیاورد اعدامش کنند، گریخت و روانه بیابان شد. در بیابان کاروانی دید که به سوی شام می‏‌رفت؛ پس به مسافران پیوست و رهسپار سرزمین‌های ناشناخته گردید.

سرانجام سلمان، در همان آغاز هجرت، گمشده‌‏اش را یافت و درحالی‌که برده یک مرد یهودی بود، در محضر رسول خدا(ص) مسلمان شد. پیامبر گرامی اسلام (ص) سلمان را به مبلغ چهل نهال خرما و چهل وقیه (هر وقیه معادل چهل درهم)، از مرد یهودی خرید و آزاد ساخت و نام زیبای «سلمان‏ محمدی» را بر او نهاد. واژه «سلمان‏» از سلامتی و تسلیم گرفته شده است. انتخاب این نام زیبا ازسوی پیامبر(ص)، نشانه پاکی و سلامت روح سلمان است.

سلمان پس از رحلت پیامبر(ص)، در شمار یاران علی بن ابی‌طالب(ع) قرار گرفت. با ماجرای «سقیفه» مخالف بود، اما با اجازه امیرالمومنین، با صاحبان سقیفه همکاری کرد.