سومین سهره دانه برمی­چید و قدم برمی­داشت سمت دام غلام­رضا. دلم سوخت. یه سنگ برداشتم و انداختم طرفش. سهره ترسید و پرید… غلامرضا با خشم نگاهم کرد و یه پس­گردنی خوب، خوابوند پس گردنم و گفت: ای بی عافیت، چرا فراریش دادی؟؟

خیلی عصبانی بود و مثل لبو سرخ شده بود و ناسزاگویان به دنبالم اومد. یهو ناغافل تنه زدم به نازنین بانو که سینی به دست، سرزده اومد به خیابون اصلی باغ و توت خشک‌های داخل سینی ریخت زمین. می­خواستم کمکش کنم اما باید فرار می­کردم.