سلطان ملک شاه، از پادشاهان سرزمین روم، دو فرزند به نام «اَرچه» و «شیرویه» داشت. «اَرچه» ناصاف بود و مفسد، نابکار و اهل هرزه پویی و «شیرویه» صاف بود و راست کردار…

روزی که «ملک شاه» بر تخت بیماری افتاد و ضعف بر اندامش چیره گشت، با وزیران خویش به مشورت نشست که کدام­یک از پسرانش را به جانشینی بر تخت بنشاند. پدر با مشورت وزیر فرزانه، «شیرویه» را جانشین خود می‌کند و شیرویه نامدار تکیه بر تاج و تخت می‌زند. اما «اَرچه» از پای نمی نشیند و پس از چهل روز به دسیسه «طناز» تن می­دهد و با مکر و حیله پدر را راضی می­کند تا به همراه شیرویه به شکارگاه بروند. آرچه برای دستیابی به نیات پلید خویش، برادرش را در چاهی می­اندازد و خود بر تاج و تخت سلطنت تکیه می زند…