در میان دو هزار و ششصد نام پر افتخار که تا ابد در حافظه تاریخ پایتخت مقاومت ایران، دزفول قهرمان، ماندگارند، نام چهارصد و چهارده شیرزن شهید می‌درخشد.
شهید «عصمت پورانوری» در سن نوزده سالگی و شصت و شش روز پس از آغاز زندگی مشترکش، در نوزده آذرماه ۱۳۶۰ بر اثر بمباران هواپیماهای دشمن بعثی به شهادت رسید. روایت زندگی و خصوصا روایت ازدواج این شهیده والامقام، می¬تواند الگویی برای تمامی دختران این سرزمین باشد.
عصمت پورانوری یکی از چهارصد و چهارده شهیده مؤمن و مظلوم شهرستان دزفول است که در جریان چنگ تحمیلی و در زیر بمباران و موشکباران شهرهای مسکونی توسط رژیم بعثی عراق به شهات رسیدند. کتاب عصمت، یادآوری خاطرات مادرِ این شهیده می باشد که توسط «سیده رقیه آذرنگ» جمع‌آوری و تدوین گشته است. نوشته¬های در عین حال اینکه خاطره گونه می‌باشد، اما حالتی داستان وار به خود گرفته و این بهانه‌ای شده تا خواننده کتاب هر چه بیشتر با فضای موجود حاکم بر کتاب ارتباط برقرار کند و این خصوصیت باعث جذاب‌تر شدن متن و محتوای کتاب شده است. ماجرای زندگی عصمت و حضور معنوی‌اش که پس از شهادت نیز برای مادر به یقین رسیده است در واژه واژه این کتاب شکل گرفته و نویسنده در دلنوشته خود که در پیش‌گفتار کتاب آورده، این نکته را بیان کرده است و در ادامه نیز با اشاره به خوابی که دیده، این مطلب را بیان می کند که در جریان جمع آوری خاطرات و مطالب مربوط به کتاب، از حضور معنوی خود شهیده بهره‌مند گشته و خود، کار را همان گونه که می‌خواست هدایت کرده است. کتاب عصمت شامل هفت روایت یا هفت بخش می‌باشد که از آغاز تا پایان زندگی شهیده عصمت پورانوری را روایت می‌‍‌کند. در پایان این هفت روایت، شهادت شهید جاویدالاثر «علیرضا پورانوری» از زبان هم‌رزمش آمده و بعد از آن گزیده‌ای از نامه شهید علیرضا پورانوری (برادر شهیده) آورده شده و در آخر مطالب دکتر «محمدرضا سنگری» بر کتاب پایان آن را رقم زده است، و حسن ختام پایان کتاب، نمونه¬ای از عکس¬ها و دست‌نوشته‌های عصمت پورانوری جایگزین شده است و بر زیبایی کتاب افزوده است.