«غریبه ۱۸۶» روایت سرگذشت جوانی است که در جست‌وجوی نور درون خویش، از سرزمینش به مقصدی نامعلوم، سفر می‌کند.
راوی پس از این‌که ازسوی مردمان سرزمینش تمسخر و طرد می‌شود، برای اثبات شایستگی‌ها و توانمندی‌هایش، سفری ناخواسته را به مقصدی نامعلوم آغاز می‌کند. در این سفر از هفت وادی گذر می‌کند، اتفاقات مختلفی را از سر می‌‌گذراند و با آدم‌های گوناگون، با زبان‌ها و فرهنگ‌های مختلف، آشنا می‌شود.
سرانجام این سفرِ طولانی حکایت این ضرب‌المثل است: «بسیار سفر باید، تا پخته شود خامی.»
«غریبه‌‌ی ۱۸۶» ریشه‌ای عمیق در ادبیات عرفانی شرق و به‌ویژه عرفان اسلامی دارد. همه‌‌ ما، از تولد تا مرگ، سفری را در این جهان آغاز می‌کنیم که دو بُعد بیرونی و درونی دارد. وجه بیرونی یا مادی آن، سال‌هایی است که از کودکی تا جوانی و سرانجام کهن‌سالی می‌گذرد؛ و سویه‌‌ی درونی و معنوی آن، تلاش ما درجهت شناخت و معرفت خویشتن و سپس آفریدگار جهان است.
درون‌مایه‌‌ اصلی این داستان مصداق این حدیث نبوی است: «مَنْ‏ عَرَفَ‏ نَفْسَهُ‏ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ؛ هرکس خود را بشناسد، قطعاً خدایش را خواهد شناخت.»