در دومین جلد از غزلیات «وحشی بافقی»، اشعار عاشقانه و بسیار لطیف این شاعر قرن دهم هجری را به شما شنوندگان ارجمند تقدیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
دوران زندگی وحشی بافقی با پادشاهی «شاه تهماسب صفوی» و «شاه اسماعیل دوم» و «شاه محمد خدابنده» هم‌زمان بود. وحشی در جوانی به یزد رفت و از دانشمندان و سخن‌گویان آن شهر کسب فیض کرد و پس از چند سال به کاشان رفت و شغل مکتب‌داری را برگزید. او پس از روزگاری اقامت در کاشان و سفر به بندر هرمز و هندوستان، در اواسط عمر به یزد بازگشت و تا پایان عمر (سال ۹۹۱ هجری قمری) در این شهر زندگی کرد.
وحشی غزل‌سرای بزرگی بود و در غزلیات خود از عشق‌های نافرجام، زندگی سخت و بی‌وفایی‌های معشوق‌های جفاکار بسیار یاد کرده‌ است.
«مکتب وقوع» به سبکی از شعر فارسی گفته می‌شود که از اواخر قرن نهم تا اوایل قرن یازدهم هجری رواج داشت و در دوره زمانی بین سبک عراقی دوره تیموری و سبک هندی پدیدار شد. ویژگی «اشعارِ وقوعی»، سادگی، پرهیز از صنایع بدیعی و اغراق‌های شاعرانه، کاربرد اصطلاحات و زبان عامیانه و بیان صریح و بی‌پیرایه وقایعی است که بین عاشق و معشوق می‌گذرد. «وحشی بافقی»، «محتشم کاشانی»، «لسانی شیرازی»، «اهلی شیرازی»، «فغانی شیرازی»، «اشرف جهان قزوینی»، «هلالی جغتایی» و «لحاف‌دوز همدانی» از معروف‌ترین سخنوران این مکتب به‌شمار می‌روند.