در بخشی از داستان «فراری ها» می­‌شنویم:

رد پا می‌­آمد و در پای درختی از بین می­رفت. قطعاً هر بار نسیم دسته­‌ای از مگس­‌ها را که در گودی میوه‌­های پوسیده غرق فعالیت بودند بلند می‌­کرد، بوی تند مرد سیاه در هوا احساس می­‌شد. ولی سگ – موجودی که هرگز جز سگ نامی به آن نداده بودند – خسته بود. در میان علف­‌ها غلت زد تا بدنش را کش بیاورد و عضله‌­هایش را شل کند. در جایی بسیار دور، فریادهای تیراندازان در شامگاه گم می‌­شد. برده شکلاتی رنگ، شاید در جایی، در آن بالا، در میان شاخه‌ها، پنهان شده بود، و پاها آویخته، با چشم­‌هایش گوش می‌­کرد. ولی سگ دیگر در فکر شکار نبود. آنجا، روی زمین فرش شده با الیاف رونده، بوی دیگری وجود داشت که مختصر لمسی شاید آن را برای همیشه از بین می­‌برد…