«قلم سرنوشت» خودنگاشتی از «جعفر شهری» است که به شرح دوران میان‌سالی خویش می‌پردازد.
راوی داستان از اتفاقاتی که در خانه به‌قول خودش «شوهر ننه» برایش به¬وجود آمده است سخن می¬گوید. از عذابی می‌کشیده، از این که آن مرد تاب دیدن او را نداشته و همواره مادرش را آزار می‌داده است. با حرف‌هایش به او سرکوفت می‌زده و نمی‌گذاشته لقمه‌ راحت از گلویش پایین برود. مادر که جایی برای رفتن نداشته، به¬ناچار تحمل می‌کرده است. نه می‌توانسته از پسرش «جعفر» دست بکشد و نه می‌توانسته از آن مرد که به او سرپناه داده بود، جدا شود. و همواره بر سر دوراهی مانده و درمانده بوده است.
مادر همین‌طور در عذاب و ناراحتی به سر می‌برد و ناسزاها و کتک‌های شوهرش «تقی خان» را تحمل می‌کند، تا آن‌که یک روز مادربزرگ پسر از ده به تهران می¬آید و جعفر را زیر پروبال خود می¬گیرد. مادربزرگ که زنی کاردان و باهنر بوده، در بیمارستانی کار پیدا می¬کند و زندگی خوبی برای خود رقم می¬زند. اما مقرر می¬کند که جعفر باید حتما روزی دو قِران به او خرجی بدهد. اعتقادش این بوده است که بچه را باید کاری بار آورد تا به مفت‌خوری عادت نکند.
جعفر که از این وضعیت راضی بوده مشغول کار می¬شود و علاوه بر روزی دو قِران مادربزرگ و خرج و مخارج خودش، مقداری هم پس‌انداز می‌کند. او برای تامین معاش خودش دست به کارهای گوناگونی می-زند اما عشق به شعر و ادبیات همواره در او وجود داشته است. بنابراین ضمن کار کردن اشعاری هم می‌سرود و برای مجلات و روزنامه‌ها می‌فرستاد.