مأموران پادشاه، تاجری جوان و سرمایه‌دار را به‌جرمِ خوردن گوشتِ آهو، دستگیر می‌کنند. «سردار نوذر»، یکی از مشاوران پادشاه، برای رسیدگی به جرم تاجر جوان انتخاب می‌شود.

تاجر اظهار بی‌اطلاعی می‌کند، اما نوذر به یاد وی می‌آورد که بنابه حکم پادشاه، خوردن گوشت آهو ممنوع شده است.

در ادامه، تاجر به نوذر التماس می‌کند تا وی را رها کند؛ اما نوذر به‌شرط ستاندن باغی بزرگ از تاجر راضی به چشم‌پوشیدن از گناه وی می‌شود…

«نورالدین سدیدالدین محمد عوفی» شاعر و تذکره‌‏نویس قرن هفتم است. وی از اعقاب «عبدالرحمان بن عوف» از صحابه‌‏ رسول‌الله(ص) است. ولادتش در بخارا بود و تحصیلاتش را در همان شهر پی گرفت و آن‌‏گاه به سفر رفت و بسیاری از سرزمین‌های ماوراءالنهر و خراسان و سیستان را دید.

عوفی در بخارا خدمت «برهان‌‏الاسلام تاج‌‏الدین عمر بن مسعود» و «رکن‌‏الدین مسعود بن محمد» تحصیل کرد. وی مدتی سِمت صاحب‌دیوانی و انشاء را داشت. تا اواخر قدرت «سلطان محمد خوارزمشاه» وی در خراسان و ماوراءالنهر به‌سر می‌‏برد و به جمع‌‏آوری اطلاعات ذی‌‏قیمت خود که در کتاب‌های خویش ثبت کرده است، مشغول بود و در زمان حمله‏‌ مغول به بلاد سند رفت و خدمت «ناصرالدین قباجه» از ممالیک غوریه را اختیار کرد.

بعد از شکست ناصرالدین قباجه به خدمت شمس‏‌الدین درآمد و به هندوستان رفت و بعد از این تاریخ از زندگانی وی اطلاعی در دست نیست.

آثار مشهور او عبارت‌‌اند از: «لباب‌‌الالباب»، قدیم‏ی‌ترین کتاب در احوال و اشعار شعرای ایرانی؛ «جوامع‌الحکایات و لوامع‌الروایات» شامل مطالب تاریخی مهم که در ۶۳۰ هجری قمری به پایان رسید.