در روزگاران قدیم دختری بود که نامش «مهرناز» بود. مادر مهرناز از دنیا رفت و چون مهرناز کوچک بود، پدرش دوباره ازدواج کرد. نامادری مهرناز با او مهربان بود. روزها گذشت و نامادری‌‌‌‌‌‌‌‌اش دختری به دنیا آورد که نامش را «فرحناز» گذاشتند. مهرناز از فرحناز خیلی زیباتر بود، برای همین نامادری‌‌‌‌‌‌‌‌اش به او حسادت می‌‌‌‌‌‌‌‌کرد و از مهرناز کارهای سخت و غیرممکنی می‌‌‌‌‌‌‌‌خواست. روزی نامادری، در دل زمستان از مهرناز خواست تا به صحرا برود و برایش یک دسته گل سرخ بیاورد تا او گل قند درست کند.