داستان از جرّ و بحث مادری پیر و دل‌شکسته با فرزند برومند، جوان و قوی‌‌بنیه‌اش آغاز می‌شود. آنجایی‌ که مادر بر سلیم خرده می‌گیرد که کسب‌وکار را رها کرده و چون دختران دم‌ِبخت کنج خانه نشسته است.

سلیم درپیِ هیچ‌ کسب‌وکاری نمی‌رود و مادرش از او به‌شدت گله دارد. او از افکار بلندش برای مادر می‌گوید. سلیم سودای رهبری بر طراران را در سر می‌پروراند.

«نورالدین، سدیدالدین محمّد عوفی» بزرگ‌ترین حکایت‌نویس ایرانی قرن هفتم است. او از اعقاب «عبدالرحمان بن عوف»، از صحابه‌‌‏ رسول خدا(ص)، بود.

ولادتش در بخارا بود و تحصیلات وی در همان شهر به انجام رسید و آن‌‏گاه به سفر رفت و بسیاری از شهرهای ماوراءالنهر و خراسان و سیستان را دید.

در بخارا خدمت «برهان‌‌‏الاسلام تاج‌‏الدین عمر بن مسعود» و «رکن‏‌الدین مسعود بن محمد» تحصیل کرد. وی مدتی سمت صاحب‌دیوانی و انشاء را داشت. تا اواخر قدرت سلطان محمد خوارزمشاه، او در خراسان و ماوراءالنهر به‌سر می‌‏برد و به جمع‌‏آوری اطلاعات ذی‏‌قیمت خود که در کتاب‌هایش ثبت کرده است، مشغول بود.
در اوان حمله‏‌ مغول به بلاد «سند» رفت و خدمت «ناصرالدین قباجه» از ممالیک غوریه را اختیار کرد.

بعد از شکست ناصرالدین قباجه به خدمت «شمس‏‌الدین» درآمد و به هندوستان رفت و بعد از این تاریخ از زندگانی وی اطلاعی در دست نیست.

از آثار مشهور او: «لباب‌‌الالباب»، قدیمی‌‌‏ترین کتاب در احوال و اشعار شعرای ایرانی و «جوامع‌الحکایات و لوامع‌الروایات» است. کتاب دوم شامل مطالب تاریخی مهم است که در سال ۶۳۰ قمری به پایان رسید.