«یاقمیر» به مدرسه رسید. مدرسه تو ده همسایه بود و او هر روز مسیر زیادی رو میومد تا به مدرسه می‌‌‌‌‌‌رسید. از الاغ پیاده شد و به داخل کلاس رفت. همه نگاهش می‌‌‌‌‌‌کردن و انگار در نگاهشون چیزی بود که اونو اذیت می‌‌‌‌‌‌کرد.
آروم روی نیمکت اول نشست و معلم ازش پرسید که چرا کفش نداری و لباسات خاکیه؟
وحشت توی نگاه یاقمیر موج می‌زد و به یاد پدرش افتاد که وقتی فهمیده بود پسرش می‌خواد به مدرسه بره، دنبالش کرده بود. یاقمیر دلش می‌خواست معلم بشه، اما پدرش به‌شدت با درس خوندن او مخالف بود. معلم به یاقمیر گفت که میره و با پدرش صحبت می‌کنه، اما یاقمیر می‌‌‌‌‌‌دونست که «امان قلی» از فکرش کوتاه نمیاد و این کار فایده‌‌‌‌‌‌ای نداره.