حالا دیگر قلبی برایم باقی نمانده است. گرما از وجودم رخت بربسته. گاهی وقت ها فراموش می کنم هیچ وقت گرمایی در وجودم بوده یا نه. این جا تنهاتر از هر کس دیگری در زمین هستم. وقتی گریه می کنم، مرد یخی گونه ام را می بوسد و اشک هایم به یخ تبدیل می شوند. او قطره اشک های منجمد را در دست می گیرد و آن ها را روی زبانش می گذارد و می گوید: «ببین چقدر دوستت دارم.- او راست می گوید. اما بادی که از ناکجاآباد می آید، حرف های او را دورتر و دورتر به سمت گذشته ها می برد.»