«ایو» که بازی «مارگو چانینگ» ستاره پا به سن گذاشته تئاتر را می­پرستد، وارد زندگی او می­شود و از آن به بعد در زندگی مارگو تغییراتی بوجود می­آید.

«همه چیز درباره ایو» یک کتاب فیلمنامه است. شاهکاری تمام عیار از یک روایت ساده و سر راست. ایو که شیفته بازیگری و شهرت است، خودش را با هزار آرزو و امید به رختکن «برادوی» می­رساند تا موفق به دیدار مارگو ستاره روز تئاتر شود. داستان غم_­انگیز زندگی­اش را برای ماگرو بازگو می­کند و آرام آرام به دل و خانه و شغل او راه پیدا می­کند و همان مسیری را می­رود که ماگرو در گذر سال­های دراز رفته، و البته این­بار در مدتی کوتاه.

همه چیز درباره ایو روایت­گر ماهیت خشونتِ بی­چون و چرای شهرت و شهرت طلبی است. شهرتی که فرد را وا می­دارد تا با انجام یک بازی غریب در دل واقعیت، و با بازی گرفتن همه چیز و همه کس، حقیقت تلخ پا روی شانه دیگران گذاشتن و بالا رفتن و بالا رفتن تا قله محبوبیت را به رخ بکشد. ایو این شخصیت قابل ترحم، بیشتر از آن­که نیازمند شناساندن خودش به اجتماع باشد، به شناساندن خودش به خودش نیاز دارد. او در ابتدا چنان معصوم و محبوب جلوه می­کند که میانه پُر تنش داستان را نیز، زیر خم و چم نقاب خوش نقش و نگار خود می­گیرد و در نهایت، این یک سوم پایانی داستان است که سیمای درونی پُر از حیله و خشونت عاطفی و خباثت او را به نمایش می­گذارد. جایی که هراس و رعب به درون ما سر ریز می­شود. هراس و رعبی که ایو به ما تسری می­دهد. چرا که ما نیز، از همان اجتماع ساده زمانه خویش هستیم. ایو نماینده   آدم­های قشری محروم از رویاهای پُر زرق و برق است. قشری محروم که محبوب شدن را تنها مستحق و مختص سرمایه­داران و متنفذین می­داند. و آیا مگر غیر از این است؟ مگر در همان ابتدای داستان ایو و ماگرو در رختکن تئاتر نیست که ماگرو پیش از داخل آمدن ایو به اتاق، خطاب به «کارین» در توصیف هوادارانش که می­گوید: «اونا انسان نیستن، اونا مثل سگ­های وحشی دست جمعی حرکت می­کنن. اونا حتی یه فیلم یا نمایش رو درست و حسابی نمی­بینن.»