«آنتوان دو سنت اگزوپری» در کتاب «پرواز شبانه»، با اثر شگفت‌انگیز دیگری ظاهر شده است. او این‌بار قصد دارد با لحنی حماسی، تصویرگر حادثه غمبار پیش آمده برای یکی از پیشتازان هوایی شجاع باشد که خطر را به جان خریده‌ و به دلِ آسمان سفر می‌کند.

این رمان مربوط به زمانی است که از پرواز شبانه برای تسریع ارسال بسته‌های پستی در رقابت پست هوایی با راه‌آهن و کشتی استفاده می‌شد.

آنچه در رمان تکان دهنده پرواز شبانه، خوشایند است، اصالت اوست. ما نمونه‌های بسیاری از ضعف‌ها، بی‌قیدی‌ها و و تباهی‌های آدمی را دیده‌ایم و ادبیات امروز ما در افشا کردن مواردی این‌چنین ماهر است؛ اما این در گذشتن از خود مستلزم اراده‌ای توانمند است و ما نیاز مبرمی در نمایاندن آن وجود دارد.

در پرواز شبانه حقیقتی که اهمیت روانشناختی قابل ملاحظه‌ای دارد، این است که سعادت آدمی در آزادی نیست، بلکه در پذیرفتن تکلیف است. هر کدام از شخصیت‌های کتاب پرواز شبانه کاملا مشتاق و وفادارند به آنچه باید انجام دهند، و می‌دانند که تنها بشرط انجام کامل وظیفه پر مخاطره‌شان به سعادت نائل خواهند گشت و ما به­خوبی در یک نظر می‌بینیم که «ریویرة آدمی نیست که حساس نباشد (هیچ چیزی محرک­تر از داستان دیدار او با زن رزمنده مفقودالاثر نیست) و او در صدور دستوراتی برای اجراء به خلبانانش جرات تمام به­خرج می‌دهد.

اگزوپری زمانی که از فراز «موریتانی» پرواز می‌کرد تا کارهای سرویس «”کازابلانکا – داکار»” را با موفقیت به اتمام برساند گفت: «نمی‌دانم کی باز خواهم گشت، از چند ماه پیش کارهای زیادی برای انجام دارم: جستجوی رفقای ناپدید شده، تعمیر هواپیمای سقوط کرده در سرزمین مخالفان و چند محموله پستی برای داکار.»