در افسانه‌ها و اسطوره‌های ایرانی و یونانی دو داستان وجود دارد که بیان‌‌گرِ هستی شگفتِ انسان است.

رویین‌تنیِ دو قهرمان افسانه‌‌‌ای، «اسفندیار» و «آشیل». مرگِ اسفندیار در چشم‌‌هایش بود و نقطه‌‌ سیب‌پذیری آشیل در پاشنه‌‌ی پاهایش.

در داستان اسفندیار چشم اوست که رویین نشده است و از این راه می‌‌‌توان به این موجود رویین‌‌‌تن آسیب رساند.
اسفندیار در داستان‌‌های ایرانی شخصیت دوگانه‌‌ای یافته است و میان «زشت و زیبا» و «بد و خوب» در نوسان است. گاه همانند پیامبری به بازسازی فرهنگ دینی زمانه‌‌ خود می‌‌‌پردازد و می‌‌‌کوشد تا بهترین دین و آیین را به جامعه بازگرداند و آثار شرک را بزداید و گاه به حکم هوس حکومت، به جنگ سرداری می‌‌‌رود که حافظ دین و آیین و امنیت کشور است و در دام توطئه‌‌ شاهِ پدر می‌‌‌افتد.

او به خواستِ ایزد در چشمه‌‌‌ای فرورفت تا رویین‌‌تن شود، ولی در هنگامه‌‌ فرورفتن در این چشمه، چشم‌‌‌هایش را بست و آب چشم‌‌هایش را دربرنگرفت و این نقطه‌‌ی ضعف و ناتوانی اسفندیار شد.