همان طور که گوش‌هایم صداهای بیرون را می‌شنیدند، چشم‌هایم دور و بر اتاق را رصد می‌کنند، میز آرایشم که انواع وسایل برای زیباتر نشان دادنم رویش به صورت نامرتب قرار گرفته بودند، کمد لباس‌هایم که هیچ برندی داخلش جا نمانده بود، روی میزم لپتاپ، آی پد و گوشی تازه‌ای که بابا برایم خریده بود به چشم می‌خورد. شاید این اتاق و تمام وسایلش آرزوی هر دختری باشد ولی این‌ها برای منی که هیچ ساعتی در روز آرامش نداشتم اصلا اهمیت نداشت، دوست داشتم این‌ها را نداشتم و به جایش مادر و پدری داشتم که به جای این همه دعوا و داد بیداد وقتی کنار هم هستند حرف‌های عاشقانه به‌هم بزنند و به جای اخم با لبخند به هم نگاه کنند.