«کچلِ زالِ سیاه» با ننه پیرش زندگی می­‌کند و هیچ کار و باری ندارد، مگر این­که ترک­‌های در و دیوار را بشمرد، اما یک شب ناگهان به سرش می­‌زند که کاری برای خودش دست و پا کند و سر و سامانی بگیرد و زندگی راه بیندازد.

پس سر صندوقچه قدیمی پدرش می‌­رود تا ببیند چه دستگیرش می‌­شود که غیر از یک تفنگ چیزی گیرش نمی‌آید. از قضا «زال سیاه» با همان تفنگ قدیمی که از پدرش به ارث باقی مانده بود، به شکار می‌­رود و جانور عجیب و غریبی شکار می­‌کند. اما تا این خبر به گوش پادشاه می­‌رسد، درِ خانه‌اش را از پاشنه درمی‌آورند و اعلام می‌­کنند که این شکار فقط درخور پادشاه است. زال سیاه نیز به ناچار شکار را تقدیم پادشاه می­‌کند و پادشاه نیز در عوض، طبق خواسته زال سیاه، قول وزارت دربار را به او می‌­دهد؛ اما وزیر از سپردن کلاه وزارت به زال سیاه خودداری می­‌کند و بهانه می­آورد و آن را به روز بعد موکول می‌­کند؛ زیرا ترجیح می­‌دهد قبل از این اقدام با همسر زیرکش، ماجرا را درمیان بگذارد.

زن وزیر دسیسه می‌چیند و به گمان خودش زال سیاه را پی نخود سیاه می‌­فرستد. زن وزیر می­‌اندیشید که پیش پای زال سیاه، شکارهای سخت و غیرممکن بگذارند تا بی­کفایتی او بر شاه آشکار شود و از این تصمیم سرباز زند. وزیر هم در پی نقشه‌ای پادشاه را برآن می­‌دارد تا زال سیاه را پی شکارهایی همچون «شیر چهل مادیان» و «اژدهای کوه سیاه» و… بفرستد و زال سیاه هم به همراه ننه به شکار می­‌روند و درنهایت پادشاه از او می‌­خواهد تا «دختر شاه فرنگ» را که سال‌هاست عاشق اوست، برایش بیاورد.

اما آیا دسیسه‌های زن وزیر مانع از وزارت زال سیاه می­‌شود؟ آیا زال سیاه می‌تواند، به تنهایی، دختر شاه فرنگ را برای شاه بیاورد؟