در یکی از روزهای پاییزی سال ۱۳۵۷، پسرکی روستایی به نام «صمد» از دیوار باغی بالا می-رود و در آنجا با دختر جوانی به نام فریبا آشنا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. پدر فریبا مردی است ثروتمند که به گفته خودش برای دوری از هیاهوی انقلاب به این روستا آمده است تا در فرصتی مناسب از کشور خارج شود. ترس پدر از حوادث انقلاب او را مجبور کرده تا از مردم دور شود و این پنهان شدن، باغ را در چشم فریبا تبدیل به یک زندان کرده است.
فریبا سخت شیفته رفتار و گفتار کودکانه صمد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود، اما مدت زیادی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذرد و صمد برای دیدن فریبا به باغ نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید. روزی فریبا تصمیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد، دور از چشم دیگران، به دیدن صمد برود. دیدن صمد نشاطی دوباره به فریبا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، اما بیماری او سبب نگرانی فریبا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
در شبی سرد و برفی خبری به فریبا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد؛ مبنی بر این که پسرک سخت بیمار است. فریبا از دکتر «طاهری» که پزشک خانوادگی آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاست، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد بر بالین صمد حاضر شود. دکتر پس از معاینه صمد بیماری او را آنفولانزای شدید تشخیص می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد و می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید اگر تا صبح دوام بیاورد، خطر برطرف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. در این هنگام فریبا به یاد امامزاده روستا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌افتد و تصمیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد برای حاجت‌خواهی به آنجا برود. او تنها از خانه بیرون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید و راه امامزاده را در پیش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد و پس از چند لحظه، پدر او همراه «صفدر» -باغبان پیرشان- درپی او راهی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند .