این محموعه گزیده‌ای از «تذکرةالاولیاء» نوشته «شیخ عطار نیشابوری» است. موضوع آن شرح احوال بزرگان اولیاء و مشایخ صوفیه است. عطار این کتاب را به زبان فارسی، با نثر ساده و در بخش‌هایی مسجع، نوشته است.

«تذکرةالاولیاء» دربردارنده‌ مقدمه و هفتاد و دو باب است که هر باب به زندگی، حالات، اندیشه‌ها و سخنان یکی از عارفان و مشایخ صوفیه می‌پردازد و ذکر مکارم اخلاق، مواعظ و سخنان حکمت‌آمیزشان در این کتاب آورده شده ‌است.

نخستین باب به حالات و سخنان «امام جعفر صادق(ع)» اختصاص یافته‌ است و باب هفتادودوم به «حسین بن منصور حلاج.

به نظر مصحح کتاب «دکتر محمد استعلامی»، دست‌نویس‌های معتبر تذکرةالاولیاء تا قرن دهم هجری، شامل همین ۷۲ باب است، اما پس از این قرن فصل‌های دیگری با عنوان «ذکر متأخران از مشایخ کبار» بر این کتاب افزوده شده که حالات و سخنان بیست و پنج تن از عارفان قرن‌های چهارم و پنجم را دربردارد.