«فریدالدین محمد عطار نیشابوری»، شاعر و عارف نام آور قرن ششم و آغاز قرن هفتم است. شغل او که از پدر به ارث برده بود، عطاری به معنای داروفروشی و طبابت بود.

انقلاب حال عطار در همان هنگام که از راه پزشکی و داروفروشی به خدمت خلق سرگرم بود، دست داد و او که در طی سالیان، سرمایه کثیری از شعر و ادب اندوخته بود، اندیشه‌های عرفانی خود را به نظمی روان و دل انگیز درآورد.

آثار عطار عبارت اند از: «دیوان اشعار»، مجموعه رباعیات موسوم به «مختارنامه»، اثری گرانقدر به نثر به نام «تذکره‌الاولیا» و مثنوی‌های «مصیبت نامه»، «الهی نامه»، «اسرار نامه» و «منطق‌الطیر».

از میان این مثنوی‌های عرفانی دل‌انگیز، از همه مهم­تر و شیواتر که باید آن را تاج مثنوی‌های عطار دانست، منطق‌الطیر است که منظومه‌ای رمزی در حدود ۴۶۰۰ بیت است.

منطق‌الطیر عطار یکی از برجسته‌ترین آثار عرفانی در ادبیات جهان است و شاید بعد از مثنوی شریف جلال‌الدین مولوی، هیچ اثری در ادبیات منظوم عرفانی، در جهان اسلام به پای این منظومه نرسد. این کتاب توصیفی است از سفر مرغان به سوی «سیمرغ» و ماجراهایی که در این راه بر ایشان گذشته و دشواری­‌های راه ایشان و انصراف بعضی از ایشان و هلاک شدن گروهی و سرانجام رسیدن «سی مرغ» از آن جمع انبوه به زیارت «سیمرغ». مراد از مرغان در اینجا سالکان راه حق و مراد از سیمرغ وجود حق است. در این منظومه لطیف­‌ترین بیان ممکن از رابطه حق و خلق و دشواری‌­های راه سلوک بیان شده است.

سی مرغ ز شوق بال و پر بگشودند / در جستن سیمرغ هوا پیمودند
کردند شمار خویش چون آخر کار / دیدند که سیمرغ هم این‌ها بودند

**ناظر کارشناس ادبی: دکتر مینا رامین ثابت