«مُغَیره» که در زمان «معاویه» والی کوفه شد اولین کسی بود که خلیفه شدن «یزید» را پیشنهاد داد. معاویه می‌دانست که بیعت گرفتن از مردم کوفه و بصره و همچنین اهل مکه و مدینه، به ویژه «بنی‌هاشم» که بزرگ ایشان حسین‌بن‌علی(ع) است، کار آسانی نیست.

«سِرجون بن منصور» غلام رومی «معاویة بن ابی‌سفیان» با ترفندی موذیانه، سرآغاز فتنه‌ای عظیم را پِی افکند که به گمان وی، هم باعث تباهی و ضعف حکومت اسلامی خواهد شد و هم خاری و زبونی بیش از پیش ایرانیان را، که بزرگ‌ترین دشمن روم محسوب می‌شدند، در پی خواهد داشت. سر جون بر آن است که با ترغیب معاویه برای تعیین ولایت‌عهدی «یزید» این آتش را برای همیشه خاموش سازد؛ لذا با اندک سمی، معاویه را مسموم می‌کند تا علت این مسمومیت را، ضعف جسمانی به واسطه پیری وی جلوه دهد و به او یادآور شود که باید هر‌چه زودتر جانشین آتی خود را معرفی کند.