«سهراب» در کارگاه سنگ‌بُری پدرش، با واقعیتی عجیب روبه‌رو می‌شود؛ افسانه‌ای که اهالی درباره‌ آن حرف می‌زنند و زندگی پدرش به نحوی با این افسانه پیوند خورده است: «افسانه سنگ آرزو».
جایی معدن‌گونه در دل کوهسار وجود دارد که سنگی در آن هست که یابنده را با آرزوهایش مواجه می‌کند، اما برداشتن سنگ همانا و نابودی و مرگ همانا. می‌گویند پدر سهراب می خواسته سنگ آرزو را بردارد و جانش را در این راه از دست داده است.
پیرمردی به نام «ایوب»، اطلاعات تازه‌ای در اختیار سهراب می گذارد؛ این که سنگ آرزو، در جایی در کوه و در میان معادن قرار دارد و او به همراه پدر سهراب، به دنبال آن بوده‌‌‌‌‌‌‌اند.
سهراب شک ندارد که پدرش نوع و گونه‌ خاصی از سنگ را یافته است که به نام «سنگ آرزو» معروف است. او همه جای کارگاه را جست‌وجو می‌کند و بالاخره قاب آیینه‌ای از جنس سنگی خاص را پیدا می‌کند که تابه حال نمونه‌ آن را ندیده است.
سهراب در گفت‌و گوی بیشتر با ایوب و خواندن اصل افسانه‌ سنگ آرزو که در کتابی آمده است، به این فکر می‌افتد که با تجربه ایوب و آنچه در کتاب آمده، بار دیگر برای یافتن معدن سنگ آرزو بروند.
سهراب و ایوب با توجه به نشانه هایی که در داستان وجود دارد، به دل کوه می زنند؛ اما نشانه‌‌‌‌‌‌‌هایی که دارند کافی نیست.
در افسانه از درخشش نور ماه در دل کوه سخن به میان آمده؛ درخششی که انگار به اعماق زمین فرو می‌رود و پیداکردن چنین نشانه‌ای حتی برای ایوب که همه اطراف را می شناسد و کارش انجام عملیات انفجار است، به نظر کاری سخت و غیرممکن است.