یودیت هرمان در این داستان به زندگی مردمانی بی خیال و در عین حال آسیب پذیر، به فرصت های از دست رفته و تنهایی گاه خود خواسته شان می پردازد. نگاه و زبان او خونسرد اما موثر است و حسرتی نهفته در آن موج می زند.