خانه‌ ما انتهای بن‌بست آینه است، درست بالای در حیاط‌‌­‌مان یک پنجره‌ قدی است، همسرم جلوی آن تعدادی شیشه‌ ‌ترشی گذاشته‌ مثل گوجه‌سبز، پیاز سفید و گوجه‌فرنگی، از دور مثل پرچم ایران است. من اغلب پشت پنجره می‌ایستم و همین‌که سرویس‌مان می‌رسد سرِ آینه، چمدان را بر‌می‌دارم و به‌دو می‌روم. البته خانجانی راننده‌ سرویس‌مان معمولا از مسیر اطلسی تلفن می‌زند و می‌گوید آماده باشم، تا دودقیقه‌ی دیگر می‌رسد.