حاجی‌مراد، به چابکی، از سکّوی دکّان پایین جَست. کمرچین قبای بخور خود را تکان داد، کمربند نقره‌اش را سفت کرد، دستی به ریش حنابسته‌ خود کشید، حسن، شاگردش را صدا زد، با هم دکّان را تخته کردند بعد از جیب فراخ خود، چهار قران درآورد، داد به حسن، که اظهار تشکّر کرد،