سعدی بزرگ در بوستان، آورده که اسب سیاه و زیبایی بود که به هیچ عنوان رام شدنی نبود. سوار بر اسب شدن همان و بر زمین خوردن همان. اسب اصلا رام شدنی نبود که نبود. از سویی شاهزاده ی جوانی بود که شیفته ی اسب بود…