راوی بعد از شانزده سال که مادرش را ترک کرده است، برای دیدن جنازه‌ی او روانه‌ی زادگاهش می‌شود.
با ورود به شهر محل تولدش، پسرک ولگردی را می‌بیند که همچون شبحی کنار هتل محل اقامت او پرسه می‌زند. راوی به یاد کودکی خودش می‌افتد که کنار همین هتل از درختی بالا می‌رفت و دخترک گارسونی را می‌دید که هر شب خسته به طرف اتاقش بازمی‌گشت.