«جوزپه کورته» به چیزی احتیاج نداشت اما سر صحبت را با پرستار جوان باز کرد و در مورد بیمارستان سوالاتی پرسید و بدین ترتیب متوجه ویژگی عجیب آن بیمارستان شد. بیماران با توجه به وخامت حالشان طبقه به طبقه تقسیم شده بودند. یعنی آخرین طبقه متعلق به کسانی بود که بیماری‌شان خیلی خفیف بود، طبقه‌ ششم مربوط می‌شد به بیمارانی که حالشان وخیم نبود ولی نباید از آن‌ها غافل می‌شدند. در طبقه‌ پنجم بیماری‌های جدی را درمان می‌کردند و به همین ترتیب طبقه به طبقه به همین منوال بود. در طبقه‌ دوم بیمارانی که حالشان بسیار وخیم بود بستری بودند. در طبقه‌ اول کسانی‌که امید به زنده بودنشان وجود نداشت.