در زمانه­ای که از عشق­های اصیل و ماندگار شاید تنها بتوان در افسانه­‌های کهن نشان گرفت، سخن از عشقی عمیق شنیدن،‌ آن­گونه که «دفتر خاطرات» روایت می­کند، بر دلنشینی‌ آن خواهد افزود. بیشتر به این دلیل که دفتر خاطرات افسانه‌­ای کهن نیست، بلکه حکایت تعلقی واقعی و ماندگار است که قدمت‌ آن عمر سه نسل دوام می­آورد و در سال­های پایانی قرن بیستم، همچنان تازه و شیرین و غبطه برانگیز جلوه می­نماید.

دفتر خاطرات داستان جدال همیشگی جبر و اختیاری است که در طول تاریخ همواره ذهن انسان­های حقیقت­جو را به خود مشغول کرده است و گواهی بر فایق آمدن سرانجام عزم و اراده انسانی به هر مانعی که خود برآمده از اختیار اوست. «نیکولاس اسپارکس» که با خمیر مایه‌ای غنی و پایدار-و به زعم برخی تکراری- اثری دگرگون آفریده، با تحلیلی هنرمندانه از این واقعیت عینی بار دیگر به یادمان می­آورد که در آستانه پایان قرنی که به­حق باید‌ آن را قرن معجزات اراده انسان نامید، سخن از «جبر» گفتن تا چه حد خام اندیشی و سطحی نگری است.

دفتر خاطرات مبین اصالت استواری در راه نیل به مقصود است و بی شک عشقی که نویسنده با کمک رنگ و روغن کلمات و عبارات در بستر ذهن و خاطرات انسان­ها به تصویر می­کشد، تعلق برآمده از همین استواری است و البته در دوران حاضر شورانگیز و شایسته‌ الگو برداری. عشقی که مسوولانه ارزش‌های والای انسانی را پاس می­دارد.